Op doktersadvies
Bij het klussen de afgelopen dagen heb ik de langzaam opkomende rugpijn zo lang mogelijk genegeerd. Wat wil je ook als je hele dagen in een lastige houding bezig bent en je motto is “don’t fix it, if it ain’t broken”. Maar toen het gisteren pijnlijk, maar nog net niet fataal, in mijn rug schoot wist ik dat ik uit moest kijken. Vanochtend, na een nacht goed slapen was het niet verbeterd en was het duidelijk dat nu niet de boot maar het lijf aan onderhoud toe was.
Na 64 jaar ken ik mijn lijf wel ongeveer en ik wist dat een wandeling mij goed zou doen. De mens is immers ontworpen om te lopen. Niet zozeer onze hersenen onderscheiden ons van de apen, maar onze voeten. Probeer maar eens een tak met je voet te omvatten, wat élke aap met groot gemak kan, dankzij de duim aan zijn voeten, en je weet wat ik bedoel. Maar lopend, zeker op de lange afstand, hebben de apen het nakijken en zijn wij veruit superieur.
Een wandeling dus. La Gomera heeft een prima net van wandelpaden en de wandeling van Degollada de Peraza terug naar San Sebastian leek me wel wat, 17 kilometer met veel meer afdalen dan klimmen, want het moest wel therapeutisch blijven.
Bij het startpunt op 1000m hoogte kun je met de lijnbus komen en de wandeling voert langs de ongenaakbare en daardoor zo indrukwekkende zuidkust van het eiland. Dit keer geen lieflijke landschappen, maar ruige bergen.
De droogstebestendige flora van deze half-woestijnen fascineert mij als bioloog. Het is ongelofelijk hoe de planten de lange droge tijd kunnen overbruggen. Ze krijgen daarbij wel concurrentie van de talrijke allochtone Agaves en Opuntia-cactussen uit Mexico (Trump, doe iets!).
Wat nog ongelofelijker is, is dat in vroeger tijden mensen graan verbouwden in deze contreien en in elke helling die niet te steil was terrassen hebben gemaakt. Die zijn al lang verlaten, maar over het hele eiland overal nog zichtbaar.
Op zo’n wandeling komt je geen sterveling tegen. Of toch, één groepje jongelui die vroegen hoe ver het nog was naar het drinkwater. Ja, drinkwater is iets wat je hier beslist bij je moet hebben, anders kun je wel meteen naast het schaap op de foto gaan liggen.
Langzaam sjokkend geniet ik van de landschappen tot ik bij de kust arriveer. Die is zo fotogeniek dat ik er wat grotere plaatjes aan moet wijden.
5,5 Uur heb ik over die 17 kilometer gedaan, therapeutisch sjokkend en genietend. En heeft dat nou geholpen voor mijn rug? Jazeker, elke stap heeft me goed gedaan, maar het meest nog die stap toen ik mijn voet niet genoeg optilde, struikelde en viel (gelukkig gebeurt dat alleen als je denkt dat je niets kan gebeuren). Het is net of de ontspanning die optrad ná de verkramping van de val mijn rug extra los gemaakt heeft. De geschaafde knie heb ik daar wel voor over. Misschien had ik ook alleen die ene stap kunnen doen in plaats van de hele wandeling, vraag ik mij af. Maar dan had het bier na terugkeer niet zo lekker gesmaakt.
Hi Marti,
Wat een ijver en wat een geluk die val!
Begrijp ik dat je naar Nederland vliegt om o.a. spullen op te halen?
Het klinkt wel super dat solo varen en te ervaren dat dat goed lukt.
Veel plezier weer,
Hannie
Hallo Marti,
Denk aan de rug !!!!!
Mijn laatste tocht naar Engeland betekende een hele zware hernia van een half jaar en verkoop van de boot.
Inmiddels vaar ik weer, in Nederland, in mijn nieuwe Fan 20.
Een bootje om voornamelijk alleen te varen.
Op 17 september vaar ik met Dick Zweers met de DiDiZ naar Harwich / Ipswich.
Dus toch weer grotere tochten met een andere schipper.
Prachtige tocht tot nu toe.
Blijf je volgen.
Groet,
André Vugts