Zaterdag 16 juli 2016

Het is zover. Marti’s grote avontuur en mijn zomervakantie – waarop een jaar met veel invliegen en meevaren zal volgen – gaat beginnen.
De afgelopen dagen hebben we, nou vooral Marti, de weersverwachtingen nauwlettend in de gaten gehouden en er was geen pijl op te trekken; niets nieuws onder de zon dus.
Voor de verandering ben ik eens een keer eerder wakker en ligt Marti nog niet te studeren op gribfiles, windity en wat dies meer zij. Eerst maar eens cappuccino en dan komt die studie vanzelf op gang…. de eerste nacht doorvaren lijkt hoogstwaarschijnlijk een goede optie. Wat moet dat moet, maar ik ben totaal niet fit. Dat betekent dus dat ik die eerste nacht weinig zal kunnen bijdragen. Af en toe een uurtje….? Dat zal wel lukken.

Het vrij normale weekendritueel gaat van start: na de cappuccino douchen, ontbijten. Inmiddels behoort Jeroen ook tot het levende, wakkere deel van de mensheid en Marti en ik gaan boodschappen doen. Vervolgens brengt Jeroen ons naar Ketelhaven met mijn auto zodat hij die de komende zes weken kan gebruiken en er mij eind augustus mee van Schiphol kan halen.

Om 11.30 lokale tijd zijn we aan boord van de Arcadia. We hebben niet te gek veel ingeslagen – in Engeland, Frankrijk, Spanje kun je ook boodschappen doen tenslotte – dus het opbergen van proviand is zo gepiept.

De havenmeester, Dick, en zijn vrouw Desirée, komen afscheid nemen en ons een behouden vaart wensen. We krijgen een duifje van gips mee dat weer veilig terug moet. Ook Rob van der Weert meldt zich. We zijn klaar voor vertrek. Op de parkeerplaats nemen we afscheid van Jeroen en gaan aan boord.  Het is 13.00 uur als we, uitgezwaaid door Rob, de haven uitvaren met als eerste doel Dover.

Ja, Dover…. toch eerst maar zien dat we op tijd Amsterdam bereiken. De Schellingwouderbrug draait momenteel om 22.00 uur voor het laatst en het wordt nog een hele klus om dat te halen. We moeten pal tegen de wind  in varen en verliezen dus nogal wat tijd met kruisen. Om 21.20 kunnen we met de draaiing mee en we zetten koers naar jachthaven Kokernoot in Zaandam om Mike van Galen nog even te zien.

We hebben geen van beiden nog het gevoel dat we aan een grote tocht begonnen zijn…. dit doen we wel vaker tenslotte en het weer is ook niet zo dat je denkt “goh, lekker zomervakantie!” Maar na een kort samenzijn met Mike en een roerend afscheid gaat het toch echt beginnen.

Nog anderhalf uur tot IJmuiden; het lijkt verstandig dat ik vast wat slaap probeer te pakken. Even voor de sluizen maakt Marti mij wakker: werk aan de winkel. Ik roep de sluis op en we kunnen vrijwel meteen schutten. Buiten de sluis was het even schrikken: er stond vrijwel geen wind, maar toch waren er pittige golven; eenmaal op zee werd dit – tegen onze verwachting in – niet bepaald minder. Niet fit en zo’n zee is geen geschikte combinatie; zo snel mogelijk te kooi dan maar. Arme Marti… hij heeft de hele nacht de klus alleen moeten klaren en ook nog stromende regen over zich heen gekregen.

Zondag 17 juli 2016

Als ik tegen 09.30 uur – ik had wat slaap in te halen – nog steeds als een zombie aan dek kom, heeft Marti net Peter Kunst aan de telefoon. We spreken af elkaar de volgende dag in Dover te treffen. Gezien weer en wind betekent dat nog een nachtje doorvaren. In de loop van de dag breekt de bewolking wat en knapt het weer enigszins op. We krijgen iets meer het gevoel dat we nu toch echt onderweg zijn.

We steken de Maasmond zonder enig probleem – hoezo veel scheepvaart? – over en varen langs de Zeeuwse kust. Al met al is het een rustig dagje. Gelukkig kan ik deze avond en nacht wel wat korte wachtjes draaien, maar de verhouding is nog steeds onevenredig. De verhouding zeilen – motoren is trouwens ook onevenredig, want er staat veel te weinig wind en wat er staat,  komt niet uit een gunstige richting.

Maandag 18 juli

Naarmate we dichter bij Engeland komen, wordt het steeds zonniger…we krijgen steeds meer het gevoel dat we vakantie hebben. Ook nu verbazen we ons: het Kanaal is toch de drukste scheepvaartroute van Europa……? Waar zijn al die schepen dan? Helaas moeten we ook vandaag veel op de motor varen. We hebben immers een afspraak in Dover; er wordt ons zelfs een maaltijd bereid!
En ja… daar zijn ze dan: the white cliffs of Dover! Om ongeveer 14.00 uur BST, 2 mijl voor de haven, leg ik contact met Dover port control en meldt dat we via de oostelijke ingang naar binnen willen.  We moeten naar de noordkant varen en daar wachten op verdere instructie. Zo opgedragen, zo gedaan. Er moet nog een ferry naar binnen en er vaart er nog een af en dan komt port control keurig bij ons terug met de mededeling dat we naar binnen mogen. Voordat we het Granville Dock – plaats F 101 weten we inmiddels van Peter – invaren, tanken we de boot nog even vol: dan is dat vast geregeld en hoeft dat morgen niet meer. Peter en Jacqueline staan ons al op te wachten en er wacht ons een hartelijk onthaal met een borrel en heerlijke hapjes! Voordat we daaraan beginnen, gaat Marti trouwens nog even overboord om te ontdekken dat er niets onder de boot hing…. Het was in ieder geval verfrissend;)

We krijgen aan boord van de Elisabeth een vorstelijk maal geserveerd en drinken daar een door ons meegebrachte Prosecco bij: we hebben tenslotte wat te vieren. Of het nog niet genoeg is, komen er ook nog cadeautjes……klompjes – een paar voor ons en de rest voor douane en andere “dienders”; slingers  je bent tenslotte een keer jarig aan boord en zelfs een bus contactspray en een handige pan – “als wij weer terug zijn, kopen we wel nieuw”-!

We zijn allebei behoorlijk moe en gaan tijdig te kooi. Dat helpt….

Dinsdag 19 juli

We worden wakker met stralend weer! Het is zelfs om 07.30 uur al warm!  Om 08.20 uur gaan de deuren van het Granville Dock open en nemen we afscheid van Peter en Jacqueline. We varen achter elkaar aan de haven uit – uiteraard na de gebruikelijke plichtplegingen via de marifoon – en gaan dan ieder een kant op: zij terug naar het vaste land en wij in de richting van Wight. Dit wordt een dag van veel zon, veel lezen, af en toe een klusje; kortom vakantie. We moeten wel weer veel op de motor varen helaas.

We passeren het indrukwekkende Beachy Head en krijgen op enig moment de “Smit Rother” naast ons met een bordje “VHF 73”. Via dat kanaal krijgen we de melding van schietoefeningen en de opdracht daarom  3 mijl uit de kust te blijven.

Later die dag trekt de wind aan en kunnen we eindelijk weer eens zeilen! We besluiten, gezien de te verwachten omstandigheden en die van het moment, door te varen tot bij Wight en daar, ergens in de nacht voor anker te gaan. We varen voor de wind en moeten afkruisen…. Op enig moment maken we een stormrondje en er begint iets ongelooflijk te bonken. Wat is dat in hemelsnaam? Lopen we op een bank…. verliezen we de kielbalk…hangt er een viskorf onder de boot….? Geen idee! Het waait behoorlijk; we leggen de boot stil en Marti probeert met behulp van een zaklantaarn te ontdekken of er iets achter of onder de boot hangt…achter niets, bakboord niets, stuurboord….dan zien we dat het zonnepaneel onderaan is losgeraakt en tegen de zijkant van de boot bonkt: wat een opluchting! We leggen de boot weer op koers en varen – al afkruisend – door.

Bij Wight is er, ook midden in de nacht van alles te zien. Wij vinden tegen 02.00 uur een ankerplek en om 02.30 tol ik mijn bed in. Ik geloof dat Marti niet lang daarna ook lag.

Woensdag 20 juli

Wat een afknapper: word je wakker is de wereld grijs en het waait als een gek. We liggen wel op een leuke plek met uitzicht op zo’n echt Engels kustplaatsje – hoe leg je dat uit ? –

We besluiten te vertrekken en we zullen wel zien of we bij Cowes naar binnen gaan of dat we doorvaren naar Yarmouth. Er staat een forse wind, maar het gaat allemaal heerlijk, zeker nu de bewolking is opgetrokken en de zon weer schijnt, Op naar Yarmouth dus: een prima besluit. We worden door de “Berthing master” naar een plek geleid. We moeten provianderen en dat is een mooie gelegenheid om meteen het dorpje een beetje te bekijken.

We hebben zelfs nog tijd voor een leuke wandeling door de velden, het bos en langs de kust en besluiten de dag met een etentje bij de plaatselijke Indiër; ook dat bleek een prima besluit!