Dat er daags na mijn vorige blog alweer een nieuwe verschijnt, daar moet een bijzondere reden voor zijn. Inderdaad, ik had de blog te vroeg afgesloten, zo bleek.
Gisteren schreef ik dat het hier bij Combarro, diep in de Ria de Pontevedra, reuze meeviel met wind en golven. Een goede keus om hierheen te gaan, vonden we tevreden. Maar toen ik om twee uur vannacht ruw wakker werd geschud doordat de boot wild aan zijn lijnen lag te rukken dacht ik daar anders over. De wind gierde door de masten met langdurige vlagen van 36 knopen (66 km/u). En dan moet je in aanmerking nemen dat ik de aanwijzing van de windmeter maximaal gedempt heb omdat ik niet geïnteresseerd ben ik korte windstoten. De golven spoelden óver de zware betonnen steiger.
We hadden overdag al extra lijnen met rubber dempers gespannen, dus we konden nu weinig anders doen dan de lengte van de lijnen wat aanpassen en het uitzitten. Binnen in de boot moest je oppassen om niet om te vallen, zo rukte de boot aan zijn lijnen. Na een half uurtje kalmeerde het wat en kon ik me weer uitkleden om naar bed te gaan. Maar een half uur later kwam de volgende onweersbui met hetzelfde geweld. Op een gegeven moment ben ik maar waakzaam in bed gaan liggen en ben zowaar weer in slaap gevallen.
De volgende ochtend was de relatieve rust weergekeerd. Dat ondertussen de stroom was uitgevallen verbaasde ons niet. Het kwam echter niet door het onweer, maar doordat de zware hoofdelektrakabel door de hoge waterstand onder de walsteiger klem was komen te zitten en kapot was geschuurd. Een andere steiger dan de onze was zowaar afgebroken.
Nu overdag volgen de regenbuien elkaar snel op, maar er zit gelukkig niet meer zoveel geweld in. Toch blijven we hier nog maar een nachtje liggen. En de stroom doet het nu al weer. Niks mañana.