Zeilen voor mietjes……..
Zeilen voor mietjes…….. Onder díe noemer viel de tocht van vandaag echt niet. Ouwe *u**en-zeilen (er zit geen ‘l’ op dit toetsenbord) tijdens een oceaanoversteek laat ik graag aan Mike en Wim; dit was iets van een geheel andere orde.
We hebben vandaag 35 mijl gezeild van het prachtige St. Lucia naar het nóg mooiere St. Vincent. De straffe passaat blies ons met meestal rond de 26 knopen, maar met uitschieters naar 32 knopen voort. We voeren dubbel gereefd en hadden een snelheid van rond de 7.5 knoop. Deining en golfslag – je kon het verschil echt mooi zien vandaag – waren pittig te noemen en we kregen behoorlijk wat water over. God, wat is dat goedje zout! Als we de zoutkristallen van onze ledematen hadden verzameld, hadden we een zoutvaatje vol gehad.
De westkust van St. Vincent is indrukwekkend mooi; wij besloten in de mooie baai van Wallilabou (decor van Pirats of de Caribbean) voor anker te gaan en de douane een bezoek te brengen om in te klaren. We moesten de nodige opdringerige hulpverleners van ons afschudden en hebben met stomme verbazing toegekeken hoe een vadsig, dit is een understatement, echtpaar hun enorme catamaran door een local naar de kant liet manoeuvreren en vast liet leggen. Ongelogen, ze stonden erbij en keken ernaar.
Nee, dan wij! Je bent een zeiler of je bent het niet, maar als je vindt dat je er een bent – en wij vinden dat – dan moet je dit soort dingen zelf kunnen. Wel vreemd dat alle boten die er lagen met hun kont naar de kant lagen en behalve een anker of mooring ook nog een lange lijn ergens op de kant of aan een steiger vast hadden gemaakt.
Goed, wij dus ergens waar het niet te diep was – een metertje of 11 – voor anker. Deze manoeuvre – we hebben hem vaker uitgevoerd tenslotte én we zijn op elkaar ingespeeld – leverde zoals te verwachten geen enkel probleem op. Marti is voor de zekerheid nog naar het anker gedoken om te zien of alles inderdaad zo in orde was als het zich liet aanzien. Dat bleek het geval en dus was het hoogtijd voor een ankerborrel.
Na dit dagelijks ritueel zijn we met het bijbootje naar de kant gegaan om in te klaren. Dat lukte niet aangezien de douane al naar huis was. Geen probleem, dat komt dan morgen elders wel. We hebben nog even gekeken of we een leuk lokaal tentje konden vinden voor een evenzo leuke lokale maaltijd. Dit lukte evenmin. Nou is er nog genoeg voer aan boord – o.a. een heleboel chorizo, massa’s noodles en gigantische hoeveelheden blikvoer – dus wij zouden eens even wat moois bij elkaar improviseren.
Het vlees – uit blik – lag net in de pan, toen Marti uitriep: “We zijn los!” We bleken al een stukje weggedreven en hebben uiteraard de boel de boel gelaten om het anker op te halen. Het werd meteen duidelijk waarvoor die lange lijnen van de kont naar de kant waren ;).
Inmiddels liggen we twee baaitjes verder opnieuw voor anker en voor zover we dat nu kunnen zien – voor zover je überhaupt iets kunt zien in het donker – liggen we hier wel vast. Het is hier ook een stuk ondieper en minder steil.
We hebben heel behoorlijk gegeten trouwens en inmiddels besloten morgen door te varen naar Bequia. Daar kunnen we inklaren, water tappen en wat verse spullen inslaan, voordat we naar Tobago Cays gaan.
Al met al een avontuurlijk dagje zeilen dat zeker niet te betitelen valt als “zeilen voor mietjes”.
[ verstuurd via de satelliettelefoon, daarom zonder plaatjes ]
Ja, gelukkig kan ik wel van deze verhalen genieten. Hier vandaag super grijs.
Nu heb je een maatje erbij om naar het anker te duiken. Had ik graag gedaan…. Veel plezier
En als die maaltijd in dat lokale tentje wel was gelukt??
Leuk Heleen nu jouw verhalen. Fijne tijd samen en in goede vaart 2017 tegemoet!