De situatie is de volgende: het is 17.00 uur lokale tijd, in Nederland is het dus 22.00 uur, maar hier is het borreltijd. De conclusie is dus eenvoudig: wij zitten aan de borrel in het zonnetje in de baai van Soufriere, St. Lucia. We genieten van een prachtig uitzicht.
Marti was hier al met Wim en Mike en kent hier dus al het een en ander. Het een was een prachtige, botanische tuin waar ik mijn ogen uitgekeken heb; het ander, de zwavelbronnen, ging niet door. Kerstavond, eerste en tweede kerstdag is hier nl niet genoeg, nee, 27 december is ook een vrije dag en er ging geen lokaal busje. Lopend waren de bronnen lastig te bereiken. Misschien kunnen we het morgen nog proberen of anders op onze terugweg vanaf Tobago Cays. Moeten we er wel voor zorgen dat dat niet op 2 of 3 januari valt, want daarvoor geldt hetzelfde als voor 27 december, het zijn holidays.
Vanmiddag hebben we een wandeling gemaakt langs de kust, een die Marti ook nog niet kende. Dat was een stevige klim en dat terwijl Marti er al een sportief avontuurtje op had zitten: We waren tussendoor even van een mooring aan de ene kant van de baai, naar een mooring aan de andere kant van de baai verhuisd in een heel harde wind. Door de kracht op alles, hield ik de pikhaak niet, waarmee ik de mooringlijn zo keurig had opgevist…. tweede pikhaak dus. Toen we eenmaal lagen zagen we de eerste pikhaak de baai uitgedreven worden in de richting van de zee. Marti is erachteraan gegaan. Alles is uiteindelijk gelukt, maar het was een stevig potje zwemmen tegen wind, golven en wat stroom in.
Tijdens zo’n wandeling kijk je je ogen uit: de natuur is overweldigend, maar het mooiste zijn wel de types die je tegenkomt, en dan vooral het mannelijke deel ervan. Ze zien er stuk voor stuk uit of ze óf straal bezopen óf knetter stoned zijn en in de meeste gevallen zijn ze het waarschijnlijk allebei. Ze willen je helpen met het vastmaken van je boot aan de moorings (dát was vanmiddag misschien handig geweest…..;) ) met het aanpakken van een lijntje als je met je bijbootje bij de kant komt en uiteraard alles voor geld!
En dan nu even terug naar het begin:
Zaterdag 24 december om 16.40 uur local time landde vlucht AF0842 op het vliegveld van Fort de France, Martinique. Ik had een reis van 14 uur achter de rug en als ik het moment van vertrek naar Schiphol meereken was het 16 uur. Tel daarbij op dat de laatste vijf weken meer dan hectisch waren mét veel te weinig nachtrust en zónder momenten om anderszins nog een beetje tot rust te komen en de roezige staat van zijn waarin ik aankwam, zal de meesten wel duidelijk zijn.
Met alleen handbagage ben je zo klaar en wat leuk was het om daar in je winterkleren, met een dikke jas over de arm, tussen allemaal zomers geklede mensen, de eveneens zomers geklede én bruinverbrande Wim – ja, die eerst, want die is lang – en Marti te ontwaren. Met de taxi – busjes reden er niet meer, want het was kerstavond – zijn we naar Fort de France gereden. Marti en ik zijn eerst even naar de boot gegaan zodat ik mij kon ontdoen van mijn winterse outfit. Eenmaal terug op de kant, stond daar Wim, die meldde dat de enige mogelijkheid om te eten in “zijn” hotel (Wim had erop gestaan in een hotel te gaan zijn laatste avond) was. Tja, kerstavond…. Alles is dan dicht, want dát is een feest dat thuis wordt gevierd en al het eten gebeurt dus ook thuis.
Het was overigens bepaald geen straf om in het hotel te eten: Wim trakteerde ons op een heerlijk kerstmenu: gerookte zalm vooraf; daarna gevulde kalkoen met groentemix en aardappelgratin en ten slotte een ijsdessert! Wim dank je wel: het was heerlijk én gezellig!
De volgende dag hebben Marti en ik nog een rondje Fort de France gelopen: daar was niets, maar dan ook niets te beleven. Kerstmis betekent daar dat alles dicht is.
We zijn vervolgens met een 23 knopen wind en ruim 6 knopen snelheid alleen op de fok naar de baai van Anse Noir gevaren, waar wij voor anker zijn gegaan en heerlijk hebben gesnorkeld en ons hebben vermaakt met het kijken naar pelikanen.
Gisteren zijn we uitgevaren met het doel 40 mijl te varen naar de baai van Soufriere. Ook dat ging vlot: soms tot 26 knopen wind en het merendeel van de tijd een snelheid van meer dan 7 knopen. Het was wel weer even wennen aan de oceaandeining, maar na een kleine tuk, voelden lijf en hoofd weer helemaal prima. We zijn even vergezeld door kleine dolfijntjes en behoorlijk vaak hebben we vliegende vissen gezien. Ik vroeg mij af of het een school of een zwerm vliegende vissen is….misschien is dit afhankelijk van het moment: in het water een school; erboven een zwerm….?
Gisterenavond hebben we in een zeer lokaal, klein kroegje een heerlijke roti gegeten. De pina colada die wij ons als nagerecht permitteerden, was zó koud dat onze magen ervan verkrampten.
De rest is geschiedenis.
O ja, het weer: bijzonder! Zonnig, warm en af en toe zeer pittige buien. Het gekke ik dat je je soms afvraagt waar die buien uitkomen. In de Cariben kan het kennelijk uit een blauwe lucht regenen!
Al met al ben ik zo langzamerhand “ingedaald”; ik begin te ontspannen; er komen weer dingen binnen en ik realiseer me dat het heel bijzonder is om dit mee te maken.
Op naar St. Vincent!

[ gepost via de satelliettelefoon, daarom nog zonder plaatjes ]