Ontsnapt uit La Gomera [3]
Deel 3 – Corona???
Harde wind in de acceleratiezone voor de kust van Tenerife
Ik ben een gepensioneerd bioloog en mijn specialiteit is vegetatie. Ik sta graag bij elke onbekende plant stil tot ik weet welke het is. Als je in gezelschap verkeert, met gezin of vrienden, dan leer je dat vrij snel af als je de verstandhouding goed wilt houden. Daardoor kom ik er in het buitenland vaak niet aan toe en beperk ik mij tot het me verbazen over de vormenrijkdom en soortenrijkdom. Maar tegenwoordig is het makkelijker geworden.
Euphorbia aphylla
Er zijn tegenwoordig apps waarmee je je waarnemingen met foto en locatie kunt vastleggen in een databank om later eens rustig op te zoeken wat je nou eigenlijk gezien hebt. Dat had ik in de kerstvakantie al gedaan en ik besloot om daar in mijn eentje in februari nog een dag of 10 aan te wijden, met de boot als thuisbasis. Dat is me uitstekend bevallen en ik heb nu eindelijk het gevoel dat ik de flora van de Canarische eilanden een beetje ken en begrijp. Dat maakt de wandelingen des te interessanter. Hier is een link naar de foto’s.
Maar daar vermoei ik jullie verder niet mee. Het gaat nu om het zeilen en dat kwam in maart weer volop aan bod. Leden van mijn club de CZT (www.czt.nl) hadden twee boten gehuurd op Tenerife om een week rond te toeren en ik zou me aansluiten en ook twee leden aan boord nemen. Solo, onderweg naar Tenerife, had ik met een blik op de windkaarten het zekere voor het onzekere genomen en alleen de fok uitgerold. Daar kreeg ik geen spijt van toen de acceleratiezone me verraste met 36 knopen. Het was kort maar heftig, want de acceleratiezone was maar 7 mijl breed, waarna ik met een rustige windkracht 3 uit tegengestelde richting verder kon.
Over de clubzeiltocht die volgde ga er nu niet uitgebreid vertellen. De eerste dag zijn we naar Gran Canaria gevaren door een heel brede acceleratiezone die ons behoorlijk op de proef heeft gesteld met 30+ knopen wind. Dat zijn de omstandigheden waarin ik mijn derde rif zeer waardeer.
Garachico
Daarna zijn we via Santa Cruz de Tenerife naar Garachico aan de noordkant van Tenerife gevaren en ten slotte via La Gomera weer naar de thuisbasis van de huurboten in Las Galletas op Tenerife. Een mooie tocht, met veel mijlen en heel verschillende omstandigheden in de te korte tijd van 6 dagen.
Tijdens de tocht werd een van de deelnemers grieperig en koortsig. Hij deed zijn best om volwaardig mee te blijven doen, maar hij kreeg het er moeilijk mee. Aan het eind van de tocht was het op en is hij naar de dokter gegaan, wat slechts een tussenstation bleek om naar het ziekenhuis afgevoerd te worden en aan de zuurstof gelegd te worden. Ja hoor, corona!
Dat hebben wij dus allemaal ook op kunnen snuiven onderweg als we bij elkaar op de boot kwamen. Maar kennelijk hebben de andere 12, waaronder ik ook, een goed gestel, want meer dan een beetje keelpijn heeft niemand gehad, of een persoon een beetje koorts. Ik kreeg na een week zelf ook elke dag in de loop van de dag wat keelpijn, die de volgende ochtend weer weggetrokken was. Was dit corona? Ik weet het niet. Misschien heb ik het me wel ingebeeld, want je bent toch verdacht op de symptomen.
Daags na de zeiltocht zou Wim weer opstappen om met mij samen de boot naar Brest te varen. De laatste etappe naar Nederland zou ik dan met Heleen in de meivakantie maken.
Om tijd te sparen heb ik op de dag dat Wim zou arriveren de fourage al gedaan en daarbij kreeg ik pas in de gaten dat de corona-schrik in Europa aan het toeslaan was. Het rek met verse groente was leeggeroofd en allerlei andere produkten leken ook schaars te worden. Toch kon ik nog genoeg van mijn gading vinden om de boot vol te stoppen. Dat was de zaterdag dat Wim op Schiphol zijn bagage had ingeleverd en wachtte om te boarden. Even later belde Wim. Zijn vlucht was gecanceld en zijn koffer was weer uit het vliegtuig gehaald… Even bestond nog de hoop dat Wim alsnog de volgende dag kon komen, maar al snel werd duidelijk dat de Spaanse overheid de vluchten aan banden had gelegd vanwege de noodtoestand die ’s maandags in zou gaan.
Ik zag het al helemaal voor me. Ik lag met de boot in het saaie golfresort San Miguel en dreigde daar vast te komen zitten. Dan wist ik nog wel een betere plek en ben zondag afgevaren, terug naar La Gomera, om daar de ontwikkelingen af te wachten. Johan, die bij de Tenerife-tocht bij me aan boord had gezeten en die nog een paar dagen langer wilde blijven, voer met me mee. Bij het afrekenen zei de havenmeester dat ik, eenmaal de haven uit, niet meer de haven in mocht. Ik was dan ook wel een beetje zenuwachtig of ze me in La Gomera zouden toelaten. Dat bleek gelukkig wel het geval. Wel werd ik, naar later bleek tijdelijk, aan een aparte steiger bij de werf gelegd, die niet verbonden was met de overige steigers.
Toen begon het wachten en het inschatten van de ontwikkelingen. Johan vloog na een paar dagen terug naar Nederland, met een van de laatste reguliere vluchten, die overigens op de heenweg leeg waren. De omstandigheden op het eiland waren plotsklaps grimmig geworden. Ik had verwacht nog wandelingen in de natuur te kunnen maken, maar dat was uitgesloten. Mensen die toch het dorp uitliepen werden gespot door locals vanuit een flat en kregen de politie achter zich aan. Het enige dat toegestaan was, was éénmaal daags een bezoekje aan de dichtstbijzijnde supermarkt. Verder fungeerde de jachthaven als een soort gevangenis. Een keer stond ik op de steiger, op gepaste afstand te praten met iemand op zijn eigen boot, toen de politie me vanaf de straat toeschreeuwde dat ik terug moest naar mijn eigen boot. Geen contact svp. Waar was mijn gemoedelijke San Sebastian gebleven? Ik had geen idee dat Spanje zo snel om kon slaan van een aangenaam vakantieland in een politiestaat.
Langzamerhand werd me duidelijk dat dit nog lang zou gaan duren. Misschien wel maanden. Misschien wel tot in of na de zomer… En zo kwam ik terug bij de vraag waar ik dit verslag mee begon. Moest ik de boot achterlaten voor ik weet niet hoe lang (en ondertussen wel havengeld betalen zowel hier als in Nederland) en gebruik maken van een evacuatievlucht? Moest ik het uitzitten, ver van vriendin en familie? Of moest ik gebruik maken van het vervoermiddel waar ik me op bevond en solo terug varen? Dat laatste had zijn beperkingen, realiseerde ik me, want Portugal en Madeira hadden de havens gesloten en Frankrijk en Belgie hadden zelfs de territoriale wateren tot verboden gebied verklaard voor de pleziervaart (whatever that may be, want die term ken ik niet uit regelgeving). Toch neigde ik steeds meer tot het laatste. De boot moest uiteindelijk toch terug en hoe en wanneer zou dat anders moeten?
Video: Driemaal gereefd in de acceleratiezone. De wind is hard, maar de golven niet hoog.