Ik voel me inmiddels wel zo’n beetje thuis in Tarrafal. Ik ga elke dag bij hetzelfde eettentje de daghap halen, ik ga elke dag broodjes halen bij de bakker, ik ga elke dag “cafe con leche” drinken op het terrasje met internet. Ze kennen me en ik hoef niet meer omstandig met gebarentaal uit te leggen wat ik wil, want dat weten ze inmiddels. Soms breid ik mijn routine wat uit, zoals vandaag met water halen. Als ik niet versta hoe duur het is, pakken ze zelf wel de muntjes uit mijn portemonnee. De eerste dagen probeerden ze extra geld aan me te verdienen, door bijvoorbeeld op het bijbootje te willen passen. Op dag twee heb ik dat vriendelijk geweigerd en dan is het ook goed. Sindsdien wordt er geen bijzondere aandacht aan me besteed en kan ik mijn gang gaan.

Zo rondscharrelend door dorp en omgeving zijn er niet alleen de landschappen die het oog vangen, maar vaak juist de details en daarin wil ik jullie meenemen vandaag.

Mijn poging om gisteren een pad te volgen op de berghelling mislukte, want er zijn talloze koeienpaadjes die leuk beginnen maar plotseling weer eindigen. Als je dan niet dezelfde weg terug wilt wordt het klauteren over de rotsen. Daarbij zijn er leuke ontmoetingen, zoals met deze sprinkhaan met een fraaie tekening,

Spanwijdte zo’n 10 cm

of minder leuke ontmoetingen, zoals met de bewoner van een bijzonder groot en taai spinnenweb.

Hagedisjes schieten voortdurend voor je voeten weg, maar soms lukt het om er één voor de camera te krijgen. Met vogels is dat moeilijker. Toch plaats ik een wazige foto van een bijzonder mooi exemplaar. Ik denk dat het een insectenetende IJsvogel is – sprinkhanen genoeg hier.

Weer beneden in de droge rivierbedding aangekomen vallen de talloze trechtertjes in het zand op, die gemaakt zijn door een Mierenleeuw die verstopt onder het zand onderin de trechter met open kaken zit te wachten tot er een insect naar beneden tuimelt. In Nederland zie je die trechtertjes ook wel naast droge heidepaadjes.

Ik had al verteld dat er onder water ook van alles te zien is. Vandaag ben ik op jacht gegaan met de camera. Visjes genoeg en als je goed kijkt blijkt de korst over de stenen uit koraal te bestaan. Hoera, het eerste koraal. In de schaduw onderaan rotsen zijn mooi gekleurde exemplaren.

Inzoomend met oog voor detail valt er een hoop te genieten. Daarnaast geniet ik van het feit dat ik hier ruim in mijn tijd zit en lekker de tijd heb om te lezen. Ik vermaak me hier nog wel.
Maar ik heb vandaag ook de boot schoon gemaakt. Echt waar!