Eenvoudig leven
Zes dagen op zee en wat valt daar nou eigenlijk over te vertellen? Soms gebeurt er met tussenpozen van uren wel eens iets onbelangrijks, maar al met al is dit toch een erg eenvoudig leven. Ontstressing pur sang. Ja, dat we vandaag niet aankomen in Dakar, zoals verwacht, kun je opvatten als een tegenslag, maar je kunt er ook helemaal niets van vinden. Morgenochtend aankomen, zoals nu de plotter zegt, is ook prima. Wat maakt het uit? Het mag net zo goed overmorgen zijn.
Deze geringe vertraging komt omdat we soms wat weinig wind hebben. Voor de wind zeilend hebben we toch wel 16 knopen wind nodig om lekker te lopen, maar regelmatig moeten we het met 10 of 13 knopen doen. Dan gaan de zeilen klapperen op de altijd aanwezige deining en dat is zo ongeveer het enige dat wél stress geeft.
De wetenswaardigheden van de afgelopen dagen zijn op één hand te tellen. We hebben een lekkere vis gevangen voor het avondmaal. Ik denk dat het een dorade was, maar dat moet ik opzoeken als ik weer wifi heb. Een hele school vliegende vissen kwam langs met grote vaart. Een enkele keer zagen we dolfijnen.
Wat ik nog het meest bijzonder vind, is dat het zeewater in het begin kouder werd, van 22 naar 18 graden. De nachten waren dan ook kil en klam. Maar sinds gisteren is de watertemperatuur omhoog gesprongen naar 28 graden. Het voelt tropisch en de nachten zijn zwoel. De kuipbanken worden niet meer nat van de condens. In de kajuit is het nu 32 graden.
Ook al een paar mooie boeken gelezen uit de collectie Nederlandse literatuur die Heleen me heeft aanbevolen. Leedvermaak over de fatale midlife crisis van Alexander in “Onder de korenmaat” van Maarten ’t Hart. Was hij maar gaan zeilen met de CZT…
Soms hebben we gegijpt, soms de fok aan loef uitgeboomd.
Tja dat zijn geen zaken waar ik mijn lezers mee kan blijven boeien. Het volgende bericht zal daarom over Dakar gaan. Vento volente. Nog 90 mijl.