Ik ben aan het zeilen naar Porto, dat ik al aan de horizon zie liggen. Er is weinig wind en regelmatig moet de motor erbij. De lucht is blauw, het is niet warm, maar het is mooi om zo onder een najaarszonnetje langs de Portugese kust te varen, die veel vlakker is dan de Spaanse noordwestkust. Soms zijn er lage heuvels, dan weer zijn er duinen of kleine rotspartijen. En er is vrij veel bebouwing; meestal vriendelijke laagbouw, maar zojuist kwam ik langs Póvoa de Varzim, dat doet denken aan de Belgische kust en dat is geen aanbeveling.

Op naar het zuiden, nu dat weer kan na een winderige en vooral natte week in de Ria van Vigo. Wat me vooral zal bijblijven van Moaña, waar ik de hele vorige week gebleven ben, is dat ik me er thuis ben gaan voelen.
Aanvankelijk zag ik op tegen een week oponthoud, maar de week vloog om met verkennen, wandelen, films kijken, klusjes, huishoudelijke zaken, etcetera. In het kroegje bij de haven wisten ze ’s ochtend vroeg waar ik voor kwam en in het eettentje waar ik om de andere dag een goedkope ‘menu del dia’ kwam nuttigen kenden ze ook mijn voorkeuren. Saai hè? Maar wel aangenaam.

Er valt dus niets spannends te melden. Nou, behalve dan die nacht waarin ik droomde dat de boot gestolen was. Niet uit de haven, nee vanaf een strand waar ik de boot veilig opgevaren had (in werkelijkheid zou dat schipbreuk betekenen). Ik was heel opgelucht toen ik weer wakker werd.

Gisteren ben ik bij het krieken van de dag vertrokken uit Moaña naar Viana de Costelo, de eerste Portugese havenplaats. Een zeilkennis wist me te vertellen dat de brug vlakbij de haven een ontwerp is van ir. Eiffel en dat kun je er inderdaad wel vanaf zien door de geometrische staalconstructie.

In Nederland moeten we Sinterklaas nog vieren, maar hier zijn ze al helemaal in kerststemming en van bewegende lichteffecten worden ze kennelijk helemaal blij. Ik heb er met verbazing rondgelopen. Maar ’s lands wijs ’s lands eer en het is mooi gedaan. Dat moet ik wel zeggen.

Nu moet ik oppassen om tijdens het zeilend schrijven niet te lang op mijn schermpje te kijken, want regelmatig wemelt het van de boeitjes waar vistuig onder hangt. Dat krijg je als je vanwege de orca’s in ondiep water moet blijven. De lijn van zo’n boeitje wil je niet in de schroef krijgen. Tot de volgende keer dus maar weer!