Soms kom ik op een plek waar ik helemaal blij van word. En dat is Peniche. Peniche heeft het allemaal, een prachtige kust met indrukwekkende rotspartijen, maar ook strand en duinen, sfeervolle straten en vooral niet te veel toeristen. Dat ik vanmiddag kletsnat geregend ben omdat er zonodig een front moest overtrekken kan mijn humeur niet bederven. De vorige dagen was het trouwens prachtig zonnig weer al was de wind, voor zover die er was, uitgesproken fris. Het enige waarvoor ik nog verder wil zeilen is dan ook warmer weer en een mooie ankerplek.

Bij het naderen van Peniche word je onderweg al getrakteerd op de meest wonderlijke rotspartijen en bij een wandeling langs de kust krijg je daar van dichtbij nog beter zicht op. Plaatjes zeggen meer dan woorden, al moet je de lange brekende golven er bij denken.

Varanda de Pilatos

Het blijft niet bij rotsen, duinen zijn er ook, waar je onbelemmerd doorheen mag lopen op zoek naar planten die in onze duinen niet voorkomen. Voorbij de duinen ligt een mooi, bijna leeg strand, waar klasjes surfleerlingen proberen op hun surfboard te blijven staan, wat maar zelden lukt.
In het stadje vind je de toeristische eetgelegenheden langs één straat, maar als je een zijstraat inslaat kom je langs kleine eetcafés, waar je voor minder dan 10 euro een “Prato do dia” kunt krijgen.
Genoeg van deze toeristische praat. Als dit een zeilverhaal moet worden, dan moet ik nodig omschakelen. Nou, nog één opvallend ding, ik stuitte gisteren in een stukje natuur zomaar langs de weg op een zo te zien spontaan ontstane huisdierenbegraafplaats, compleet met kruisjes, bloemen en foto’s. Zoiets kan ik me in Nederland niet voorstellen.

Vorige keer beschreef ik dat ik naar Nazaré zou varen, waar die monstergolven zich voordoen. Daar was dit keer gelukkig weinig kans op, want wind was er nauwelijks. Soms kon ik een beetje zeilen, maar de motor moest het meeste werk doen. Om toch een beetje milieubewust te varen heb ik de snelheid zo ver getemperd dat ik nog net voor donker aan zou komen. Wat dat goed maakte was dat de hemel prachtig blauw was, maar de wind was zo fris (was die er dan?), dat een warme trainingsbroek en dikke trui onder het zeilpak amper genoeg waren. Ik heb enig moment mijn thermopak aangetrokken, want als je lang stilzit kruipt de kou naar binnen. De mooie strakke duinenrij waar ik langsvoer en de frisse wind deden het bijna een tochtje langs de Nederlandse kust lijken, al was het water hier toch blauwer.

Van Nazaré had ik verwachtingen. Dat slaat nergens op, want ik had me niet ingelezen. Het zal wel komen doordat de naam zo bekend is vanwege die monstergolven. De haven is inderdaad uitstekend, zoals ook blijkt uit de diverse buitenlandse boten die er langer blijven liggen. Maar Nazaré zelf blijkt een volbloed badplaats te zijn, net zoiets als Cadzand en daar kom ik niet voor. Toen ik de havenmeester vroeg naar de highlights van Nazaré, had hij het ook alleen maar over de mooie uitzichten vanaf de bovenstad en vanaf de vuurtoren. Dus als je met je rug naar de stad staat, zal ik maar zeggen.

De volgende dag, het tochtje naar Peniche, zou de zwakke wind pal tegen gaan waaien en opkruisen wil je niet, omdat je wat verder uit de kust orca’s kunt tegenkomen. Hier in de buurt is drie dagen geleden nog een zeilboot aangevallen.
Over die orca’s heb je me al een poosje niet gehoord. Dat komt omdat de Portugese westkust over het algemeen niet zo steil afloopt als de kust van Galicië. Je kunt daardoor gemakkelijk in ondiep water blijven, waar de orca’s niet komen. Ik moet zeggen dat dat het zeilen meer ontspannen maakt. Anders ben je toch veel actiever bezig met je route en moet je soms wat risico nemen door ofwel wat verder uit de kust te gaan ofwel dichtbij de rotsen te varen.
Zwakke tegenwind dus, maar in de vroege ochtend zou de wind nog wel uit een gunstiger richting komen. Daar wilde ik gebruik van maken en heb daarom bij het eerste licht losgegooid. Dat leverde het eerste uur een sfeervol beeld op van nevelslierten in de koude lucht boven het warmere zeewater. Inderdaad kon ik iets minder dan de halve tocht van 24 mijl zeilen, maar daarna werd het opnieuw motoren. Hier was de kust trouwens een stuk gevarieerder dan de vorige dag, met een afwisseling van duinen, rotsen en heuvels.

Morgen zal er meer dan genoeg wind zijn. Nu al giert de wind over de haven, uit een westelijke richting. Tegen de ochtend draait hij naar noord en heb ik hem in de rug voor mijn volgende etappe naar Cascais of iets daarvoorbij, ter hoogte van Lissabon. Dat wordt een tocht van ruim 50 mijl, dus de wind mag blazen van mij – een dikke windkracht 5 wordt verwacht. Dat de voorspelde golfhoogte zo’n 3 meter is, hoeft dan weer niet zo nodig. Maar als alle omstandigheden ideaal zijn noemen we het ouwelullenzeilen en daar kun je ook weer wat van vinden. Die lange oceaangolven zijn trouwens langs niet zo vervelend als de korte Noordzeegolven, als er maar genoeg wind staat om het zeil gevuld te houden.
Een mijl of 8 voor Cascais ligt Cabo da Roca. Die kaap is de uitloper van een bergruggetje van bijna 500 meter hoog en de wind wil daar liever omheen dan overheen. In 2016, bij mijn rondje Atlantic heb ik me daar laten verrassen door een plotseling aanwakkerende wind van ruim boven de 30 knopen, terwijl we nietsvermoedend onder vol tuig daar langs zeilden. Deze keer ben ik gewaarschuwd.