Belandden wij in Camaret…. Vanmorgen, vrijdag 18 augustus 2017, om 10.12 uur lagen wij afgemeerd en precies 10 minuten later lagen wij opnieuw afgemeerd op een andere plek, waar we, gezien de lengte van onze slang,  wel dicht genoeg bij een waterpunt liggen.
De aanloop was werkelijk prachtig, op een of andere manier mooier dan wij ons van vorig jaar herinnerden.
Inmiddels is de boot weer helemaal schoon en wij ook. Wat een zaligheid om te douchen, je haar te wassen, en schone kleren aan te trekken!

Wat hieraan vooraf ging, waren 1200 zeemijlen in precies 10 dagen en, eerlijk is eerlijk, de meeste daarvan zijn mij uiterst slecht bevallen. De helse hoofdpijnen waarvan ik op weg van Sint Maarten naar de BVI’s zo’n last had, speelden mij ook nu weer parten. Dit is een heel ander soort hoofdpijn dan “normale hoofdpijn”. Daarmee kan ik normaal gesproken nog functioneren, maar hiermee niet dus. Ik houd het toch op een vorm van zeeziekte, die veroorzaakt wordt door het feit dat je niet helemaal of helemaal niet fit bent. Het zit aan de rechterkant van mijn hoofd en bestrijkt de hele range van het midden, naar de slaap, het oog,  het oor en de nek. Soms is het op de ene plek erger, soms op de andere maar je wordt er moedeloos en bent er ziek van. Als het dan een dag weg is, denk je “mooi, dat hebben we gehad”, het gaat een dag goed en dan word je voor je wacht gewekt en blijk je  – nee hè niet weer! – een barstende, misselijk makende koppijn te hebben.
Het tegenstrijdige is ook dat ik dan aan geen enkele vorm van eten moet denken, terwijl het wel duidelijk is, dat je je echt beter voelt als je zorgt dat je maag gevuld blijft. Maar ja, wat moet je dan eten? Wanneer alleen al de koelkast open ging, werd ik beroerd van de geur. Ik wilde van alles (broodje lever of half-om; een lekker stuk roquefort; pannenkoek kaas/gember) maar niet wat we aan boord hadden. Tja…. en op de oceaan kunt je geen boodschappen doen – er komt zelfs geen parlevinker langs – en de vissen wilden opnieuw niet bijten. Je moet je dus behelpen met wat er is. Zelfs aan de door mij zo gewaardeerde Vinho Verde moest ik niet denken. En dat zegt wat! Zij die mij wat beter kennen, weten dat het echt niet goed met mij gaat als ik mijn geliefde glas witte wijn niet wil drinken.
Voordeel was dat er op de oceaan helemaal niets gebeurt. Marti vond het dan ook geen enkel probleem om mij geen wacht te laten lopen. Gelukkig was dit zijn idee. Ik vrees namelijk, mijzelf kennende, dat ik op karakter gewoon gedaan had wat er van mij verwacht werd als hij het niet had voorgesteld. Afspraak is afspraak tenslotte.
En nou we toch bezig zijn….. dan lig je de hele nacht dus in je bed. En ook dat was niet goed genoeg voor mevrouw. Steeds in dezelfde houding liggen is niets voor mij, maar ook hier heb je geen keus Je ligt anders te rollen als een malle en dat is niet bevorderlijk voor de nachtrust, helaas eenzelfde constante houding ook niet in mijn geval. Drukpijn schouder – verliggen – drukpijn rug – verliggen – drukpijn heup – nog maar eens draaien. Wat dit nou weer is? Te weinig vet aan de ribben, leeftijd of het prinses-op-de- erwtsyndroom ik weet het niet. Misschien een combinatie (het kan nooit alleen een combinatie…….grapje met een knipoog naar Herman Finkers)

Maar nu het positieve: ik had dit toch niet willen missen en ik ben ook niet van plan de lange stukken op zee eraan te geven; zo gauw geef ik mij niet gewonnen! En daarbij dinsdag, woensdag en donderdag waren topdagen, zeker donderdag (dat was dus gisteren) inclusief wacht! Maar ook dinsdag met het vooruitzicht van een front dat ’s avonds en ’s nachts zou passeren en ons zou confronteren met langdurig storm (35 knopen wind maar liefst en niet even) vond ik een belevenis. Marti wilde sowieso de hele nacht paraat zijn, dus ik lag – wel wakker van alle geluiden en het geweld der elementen – te rollen in mijn  kooi, maar ik voelde me ondertussen wel heel veilig. Het is geweldig zoals die boot zich gehouden heeft en het is bovendien geruststellend voor de bemanning te weten dat het, zij het uiterst oncomfortabel, gewoon goed gaat. Toen de wind was afgenomen, zo rond 07.00 uur, was de oceaan een warboel van golven die werkelijk uit alle richtingen tegen elkaar opbeukten. De Arcadia leek wel een kermisattraktie!

En nu nog even terug naar de dagen voor ons vertrek uit Horta. Zaterdag 5 augustus was het stralend weer en hebben we met z’n zessen, Henk en Carla, Wouter en Saskia en wij, alsnog de ferry naar Pico genomen. We hebben een prachtige wandeling gemaakt langs de kust en vele wijngaardjes. Het was echt heel bijzonder om te zien dat, hoewel ze vlak bij elkaar liggen, die eilanden zo ontzettend van elkaar verschillen.
De dag ervoor was overigens in Horta de Semana do Mar van start gegaan en voor die gelegenheid kwam de burgermeester van Horta persoonlijk op de jachten in de haven een zak met plaatselijke delicatessen én een hortensiabloem (de Azoren zijn vergeven van de hortensia’s) aanbieden.
Zondag 6 augustus hadden wij, samen met Henk en Carla, 2 scooters gehuurd en hebben wij gevieren het eiland gerond. We zijn tot helemaal boven gegaan, tot de krater, wind en regen trotserend daarboven, je weet namelijk maar nooit, misschien kunnen we een glimp opvatten…. Eenmaal vlak onder de kraterrand hebben we de scooters geparkeerd en zijn omhoog geklommen om vanaf de rand in een krater vol wolken te kijken. En toen gebeurde het… langzaam kwam er wat zicht, een beetje zon, en hadden we een prachtig zicht op de diepte onder ons en de zijkanten van de krater!

Het idee was maandag of dinsdag nog een dag naar Velas te gaan en ook daar een scooter te huren om Sao Jorge te verkennen. Toen Marti echter telefonisch scooters wilde reserveren, bleek dat niet mogelijk. Alles was tot de volgende zondag verhuurd. Omdat wij nu niet zoveel te zoeken hadden op Sao Jorge, besloten we de maandag te gebruiken voor foerageren en schoon schip maken en dinsdag 8 augustus uit Horta te vertrekken, koers pal Noord, bestemming Ierland of Zuid-West Engeland (als way point voorlopig de Scilly Islands). Na de passage van het front, dinsdag werd duidelijk dat we bij Ierland opnieuw in dit soort ellende terecht zouden komen en dan met nog meer knopen wind. Aangezien we Bretagne ook wel een leuk idee vonden, besloten we de koers daarnaartoe te verleggen, daar even de toerist uit te hangen en vandaaruit alsnog naar Falmouth te gaan. Dat zal dus overmorgen worden.

Nu gaan we eerst heerlijk “moules au bleu” (met roquefort) eten en we krijgen daar van Peter en Jacqueline, de schatten, op afstand een lekkere fles wijn bij!

De eerste pastis is overigens reeds genuttigd !!!!

On vous salue!