Ik had al vermeld dat de Arcadia in deze contreien meer een type soort genre van optimistje is. Ik had ook vermeld dat wij ons in Chatham Bay omringd wisten door 15 andere schepen, waaronder een aantal heel grote. Zeg maar gerust extreem grote schepen. Twee daarvan moet ik toch echt even bespreken.
Het eerste schip kenden we al van de Tobago Cays. De laatste dag dat wij daar lagen en terug kwamen van snorkelen bij Petit Tabac lag daar, niet ver van onze optimist, een enorm zeiljacht uit Valetta, Malta. Het had, ongelogen, de kleur van een onderzeeboot, een zwarte mast – of toch een periscoop? – en idem zeilen. Wij schatten de lengte op een meter of 30!
En ja hoor, niet lang nadat wij in Chatham Bay waren aangekomen, lag daar diezelfde onderzeeboot.
Een ander schip, nog veel groter dan de onderzeeboot uit Valetta, kenden wij van naam via de AIS…. en in Chatham Bay bleek dit onze achterbuur te zijn: “Penelope by Luxury Living”.
Over de naam alleen al zou je een proefschrift kunnen schrijven en zo niet dan toch er een forse tijd je hersens op kunnen kraken.
Dat je je schip Penelope noemt, nou vooruit, dat valt nog te begrijpen. Hoewel het natuurlijk meer haar eega was die de zeeën bevoer, snap ik dat je een mooi gelijnd schip de naam van een mooie, klassieke vrouw geeft.
Desnoods noem je je schip Living Luxury. Dat zou ik dit schip en de rest, maar dat komt later, gezien hebbend ook heel goed kunnen begrijpen.
Maar deze woordvolgorde en deze combinatie….? Semantisch en grammaticaal loop ik hier volkomen vast. Ik ga hier zeker eens met een collega Engels over in gesprek!
Maar nu de rest, beloofd is beloofd! Goed, het was gisterenmorgen dat de bemanning, het personeel, van de Penelope by Luxury Living, gekleed in blauwe korte broek en wit poloshirt, aanving vanuit een van de bijbootjes de vensters van het schip te lappen. Daarna werd door ditzelfde personeel een ander bootje door de baai gestuurd met daarachter lady Penelope herself op waterski’s. Een derde personeelslid, uiteraard gekleed in blauwe korte broek en wit poloshirt, pompte intussen ouderwets handmatig – met de voet dus – twee kano’s op.
Toen wij de baai uitvoeren en het geheel passeerden, zagen we op het achterdek twee zeer luxueus uitgevoerde vaste ligstoelen met op beide een in een rol klaargelegde witte badhandoek.
Nou heb ik samen met mijn dochter, tot onze grote verbazing en hilariteit, wel eens een gekleurde werkster – en nee dit is géén vooroordeel, de eigenaren hebben we namelijk ook gezien – zien en horen stofzuigen op een drijvende schuifpui in de Deko Marina te Lelystad. Wij dachten toen eerlijk gezegd dat het niet erger kon…. dochterlief denkt dat neem ik aan nog steeds; ik weet sinds gisteren beter.
Hoe heerlijk was het om vanmorgen in ons privé-baaitje, Petit Byahaut, wakker te worden op ons optimistje en in onze blote kont het kristalheldere water in te duiken! Dat kun je met personeel om je heen toch moeilijk doen, tenzij je er genoegen in schept om op Hermansiaanse wijze te laten merken dat je er schijt aan hebt. Denk aan de uiterst vermakelijke roman Au Pair en je kunt dit laatste vrij letterlijk nemen.

P.S. Later kwam Marti op Saint Kitts dit slagschip nog tegen. Woorden schieten te kort. Wel rijst onvermijdelijk de vraag: word je hier nou gelukkig van?