Nog één dagje varen
Eindelijk hebben we er volledig vrede mee dat we met 6 knopen wind een snelheid van amper 2 knoop door het water bereiken. Met nog eens anderhalve knoop mee van de ” Guiana current” zitten we op 3,5 knoop bootsnelheid en daarmee komen we precies in de ochtendschemering morgen bij de aanloopton van de Surinamerivier. Als we sneller zouden varen zouden we moeten vertragen omdat we niet in het donker de rivier op willen.
Je leest in reisverslagen wel dat men tegen de aankomst opziet omdat dan de hectiek van het landleven zich weer aandient met zijn hectiek en de onzekerheden van het onbekende. Ik begrijp nu precies wat ze bedoelen. Tegelijkertijd fantaseren we aan boord over de lekkernijen die we daar gaan eten en over aanlokkelijke activiteiten. Deze medaille heeft twee kanten en aangezien we sowieso niet eeuwig kunnen doorzeilen focussen we graag op de verleiding van het aankomen, de een nog wat meer dan de ander. Hoe jonger, des te groter de focus op de aankomst, lijkt het. We zijn het er in elk geval over eens dat we de overtocht in uitstekende harmonie hebben gedaan. En aan de Arcadia is niets kapot gegaan, ook iets om te memoreren. Je hoort het, in onze beleving zijn we er al.
Vanochtend zag ik bij het baadritueel, hangend aan het zwemtrapje, tot mijn stomme verbazing dat de boot gereinigd was van eendenmossels. Die krengen had ik al een keer met een plamuurmes afgestoken maar een week later zaten er al weer volop nieuwe van 3 cm groot. Tot vandaag; weg zijn ze plotseling. Al snel zag ik onze helpers, die nog steeds bezig waren de laatste restanten op te ruimen: slanke vissen van een centimeter of 30, met een ogenschijnlijk tegennatuurlijke witte bovenkant en donkere onderkant. Hartelijk dank helpers!
Ze bleken niet alleen belangstelling te hebben voor eendenmossels, maar ook voor alles wat we overboord gooiden. Ondankbaar voor hun goede werk, was de verleiding voor ons erg groot om iets met een haakje er in een en lijntje er aan overboord te gooien. Dat ging net als in een forellenvijver: ingooien en ophalen. Het bleek zo’n vis te zijn met een zuignap op de kop die zich door grote vissen of walvissen mee laat slepen en leeft van de kruimels van diens maaltijd. Ze zwemmen veel op hun kop en tonen dan die vreemde kleurtekening. Hij zag er zo gratig uit dat hem de vrijheid weer werd geschonken.
Zo beleef je na twee weken op zee toch nog weer wat nieuws.
Met spinnakervaren ben ik niet vertrouwd, maar er ligt al die tijd wel zo’n ding in de voorpunt. Gisteren kwamen we op het idee om het maar eens te proberen. Met enige ervaring van Mike, aangevuld met instructies uit een boek togen we aan de slag en het lukte wonderwel. Urenlang heeft het ding ons voortgetrokken. Wat alleen teleurstelde is dat we er niet meer dan een halve knoop snelheidswinst mee boekten. Eens te meer constateerde ik dat het standaard tuig van de Arcadia goed presteert.
Zoals gezegd, vandaag willen we niet eens snel, zelfs de fok mag opgerold blijven. Nog 60 mijl tot de aanloopton. We zijn er bijna.
Dag Marti, Mike en Wim
Geweldig jullie en de Arcadia hebben het gered. Een fantastische prestatie, zonder muiterij? neem ik aan.
Nee hoor, zo te horen kunnen jullie het goed vinden met elkaar en dat heb je op zo’n tocht nodig.
Geniet nu van de vaste grond onder jullie voeten en fijn dat je nu weer nieuwe ervaringen kunt opdoen, waar je in de toekomst ongetwijfeld met plezier aan terugdenkt. De reisverslagen blijven een genot om te lezen.
Hartelijke groeten, Wim
Met Sinterklaas in Suriname was jullie wens en da’s gelukt! want zijn verjaardag is echt 6 dec. Geniet van het land en de mensen, heb ik lang geleden ook gedaan. En wat de lekkernijen zullen zijn snap ik, maar of je fantasie m.b.t. ‘aanlokkelijke activiteiten’ uitkomt Marti lees ik graag over als jullie weer verder koersen.
In Nederland is geschaatst hier en daar, maar voor jullie een warme groet!
Gefeliciteerd Marti en tocht genoten. Toch maar mooi gedaan. Nu vooral genieten van de geneugten van weer aan land.
Spannend zinnetje: ‘hoe jonger des te groter de focus op de aankomst’! Nu ken ik alleen Wim en op basis van van de foto’s die ik van de rest van de bemanning zag, durf ik geen uitspraak over hun leeftijd te doen. Maar wat ik wel weet is dat die focus waarover wordt geschreven met name op Wim van toepassing is. Vanwaar deze overtuiging? Als ik voorstel, en regelmatig doe ik dat, met Wim een biertje te gaan drinken ‘ in de grote stad’ dan beginnen zijn ogingen enorm te glinsteren en straalt het enthousiasme uit zijn gehele lichaamshouding. Dus het moet ‘m wel zijn.
Is hiermee ook aangetoond overigens dat Wim de jongste van het gezelschap is? Veel plezier aan de vaste wal. Groet Synco
Nee…dat is Mike (werd dit jaar 30) zijn reisverslagen en video’s op http://www.mikevangalen.nl
Het zal inderdaad vreemd zijn om straks weer de vrijheid te hebben om te gaan waar je wilt en van jullie eigen kleine ‘bubbel’ af te stappen en mooi om te lezen wat jullie op zee beleven. Dat kleine gebeurtenissen je dag vullen. Veel plezier toch met de aankomst. Groetjes, Desirée
Geweldig, ga genieten van alle verlokkingen van vaste grond onder de voeten. Fijn dat jullie die behulpzame vis de vrijheid weer gegund hebben. Well done drietal!