Gisteren zijn we naar Funchal verhuisd. Funchal is een geweldig leuke, sfeervolle stad en de haven is een “echte haven”. Hier hangt sfeer; hier gebeurt wat. Eerst word je geacht in te checken bij de douane en daarna mag dezelfde papierwinkel nog een keer worden ingevuld op het havenkantoor. Een dag voor je vertrekt, wel weer even afmelden bij de douane graag! Aangezien we morgen aan het eind van de middag – eerst nog even lekker vis eten hier in de haven – willen afvaren, hebben we ons vanmorgen afgemeld. Ons werd gevraagd of de crew nog dezelfde was…..?
De mensen zijn hier overigens stuk voor stuk, douanebeambten incluis, bijzonder hartelijk en vriendelijk. Dit in tegenstelling tot Lissabon, waar we ze allemaal nogal afstandelijk vonden.

Vanmorgen hadden we het druk. We hebben namelijk gisteren met verschrikkelijk veel moeite en gezoek nog een huurauto – waarschijnlijk de laatste van het hele eiland – kunnen bemachtigen die moest worden opgehaald. Voor die tijd moesten we dus uitchecken bij de douane, afrekenen bij het havenkantoor, want dat is op zaterdag en zondag gesloten, én de was inleveren. Ja, ja, lekker decadent: we laten voor ons wassen en drogen hier en dat kost minder – zowel geld als tijd – dan het gekost zou hebben als we het zelf hadden gedaan in een van de havens hiervoor.
Maar goed, dit onbelangrijk geneuzel terzijde…. Wij hadden vandaag de beschikking over een gloednieuwe Renault Clio waarin we het eiland wilden rondtoeren.

Als eerste doel hadden wij de Levada das 25 fontes (levada’s zijn waterdistributiekanaaltjes met wandelpaden erlangs). Tja, dat ging niet dus even niet door. Wij zagen het roken in de verte en waren daardoor al op onze hoede. En ja hoor, op een bepaald moment stond daar een politieman die ons staande hield, alweer zo’n aardige kerel, en liet weten dat we niet verder mochten in verband met de bosbranden. Inmiddels hadden we al begrepen – niet zo gek, want iedereen met wie je hier spreekt heeft het erover, dat de branden bewust zijn aangestoken door een of andere freak, die dit kunstje al eerder heeft geflikt. Die kerel, 24 jaar oud en de vorige keer na zo’n 2 jaar vrijgelaten, was dus een bekende van de politie. Deze is onmiddellijk naar zijn huis gegaan en heeft hem van zijn bed gelicht. Op de vraag of hij hierachter zat, was het antwoord “ja.” Meneer zit nu dus in het cachot…. Maar ja, de mensen hier hebben iets van: “Over 2 jaar weer vrij en dan kun je wachten op herhaling; beter maar dwangverpleging voor de rest van zijn leven of meteen afzinken.” Er heerst hier onder de eilanders heel veel verontwaardiging, woede en onbegrip. Dat is begrijpelijk, want men kent hier normaal gesproken geen criminaliteit; het is hier gewoon aangenaam, rustig, mooi en veilig. Dat is wat wij vandaag ook hebben ervaren: wat is dit een mooi eiland; wat is men hier vriendelijk, behulpzaam en eerlijk!

Doordat we iets anders moesten doen dan we aanvankelijk van plan waren, hebben we extra veel “moeten” rijden en hebben we waarschijnlijk ook extra veel gezien. Prachtige natuur, terrassen, bergen, bloemen, groen, een andere levada en dit alles helaas ook – met name de laatste kilometers terug naar Funchal, die we langs nog na-smeulende grond moesten afleggen – in afgeblakerde toestand. Toch is het goed om ook dat gezien te hebben, want dat is – ik schreef dat laatst al – de realiteit van dit moment hier en het leeft bij iedereen.
Het was het waard: het was een fantastische dag; wij hebben veel van het eiland gezien en dat was indrukwekkend. We hebben genoten!

Morgen nog de lokale versmarkt; de diverse tuinen; wat laatste boodschappen; een laatste vismaaltijd en dan het zeegat uit koers, ik gok zo’n 180 graden, naar La Palma.