Het is niet mijn gewoonte om aan het eind van het jaar terug te kijken, maar de strip van Sigmund prikkelde me toch tot een tussentijdse evaluatie van mijn reis. Ik heb zaken geparkeerd waar ik gesteld op ben: het samenzijn met Heleen, de sportschool, mijn wandelingen en andere contacten met vrienden, mijn kleindochter, de motor, het rommelen in huis en tuin. Dat mis ik soms wel. Maar als ik hier loop te zwerven door onbekend gebied onder een soort voorjaarszonnetje, dan komen er geluksmomenten die ik niet had willen missen. Of als ik in mijn rubberbootje naar de kant roei en zie hoe mooi de Arcadia daar achter zijn achter anker ligt en wacht tot ik terugkom. Of als ik in een bar of op een terrasje geniet van de ‘café com leite’ of een ‘cerveza’ en van het publiek. Dat het ook wel eens bewolkt en regenachtig is doet daar niets aan af; een vergelijking met het Nederlandse weer valt toch altijd in het voordeel van de Algarve uit. Het is dus niet alleen het ontvluchten van de winter, maar net zozeer de stimulerende omgeving die het allemaal zo de moeite waard maakt.

Het grootste deel van de afgelopen week heb ik doorgebracht in het waddengebied bij Alvor. Waddengebied dekt de lading maar gedeeltelijk. Het is meer een breed uitwaaierend getijdengebied achter de duinen, waar een riviertje dat door een laagte stroomt de duinen heeft onderbroken. De oevers van het riviertje zijn steil en rotsig, wat natuurlijk niet pas bij ons beeld van een waddengebied, maar wat het landschap nog mooier maakt.

Het is daar ondiep en mijn boot steekt diep. Dat betekent dat je met zorg je aankomst moet plannen. Ik heb ervoor gekozen om halverwege de vloed binnen te varen, zodat ik weer los zou kunnen komen als ik vast zou komen te zitten. En of dat gebeurde! Er liggen welgeteld twee tonnen om de vaargeul te markeren. Maar halverwege die tonnen kon je in het heldere water zo een zandbank zien liggen. Daar kon ik omheen manoeuvreren, dan moest ik wel over iets wat op de waterkaart land heet te zijn. Bij de volgende ton was het lastiger. Aan de goede kant van de ton was het op het oog juist erg ondiep en ik had in de pilot iets gelezen over verkeerd liggende tonnen. Dus ik probeerde de andere kant. Mis, ik spoelde met de vloedstroom zo het zand op. Op de motor achteruit kon ik weer loskomen. Bij de volgende poging weer mis. Toen heel strak langs de ton en dat lukte op het nippertje.
Groot was mijn verbazing toen ik liefst 60 boten telde op de ankerplek. Het was zoeken om daartussen een plekje te vinden dat niet te ver roeien van het dorpje ligt. Later bleek dat vele boten niet bewoond waren. Een enkele stak alleen met de mast nog een stukje boven water uit.

Ik verwachtte een slaperig dorpje aan te treffen, maar dat is Alvor zeker niet. Het is behoorlijk toeristisch, behalve dat er in december nog maar weinig toeristen zijn. Begrijpelijk ook wel, dat het toeristisch is. Het is een mooi karakteristiek dorpje met prachtige uitzichten over een schitterende omgeving, waar voor mij als botanicus weer veel te beleven valt. Je kunt kiezen uit heuvelland, wadden, duinen en rotskust en die zijn allemaal fantastisch.
De rotskust tussen Alvor en Portimao is spectaculair. Twee plaatjes zeggen meer dan woorden.

Inmiddels lig ik weer in de haven van Portimao, want zo dadelijk ga ik met een huurauto Thomas ophalen van het vliegveld in Faro. Het was de bedoeling dat ik in Albufeira zou gaan liggen, maar die haven blijkt geen plek te hebben en Portimao is ook goed. Waarschijnlijk ga ik in de loop van de week met Thomas weer terug naar Alvor, omdat die plek zo de moeite waard is. Inmiddels weet ik hoe ik er veilig in en uit kan varen. En dat ga ik niet doen bij half tij, maar tegen het moment dat het water het hoogst staat en de stroming het minst is. Dat scheelt ook weer een meter waterdiepte.

Ondertussen heb ik een reisje naar Nederland geboekt. Van 30 december tot 14 januari ga ik de boot ergens achterlaten. Het is nog zoeken naar een plekje. Ik wilde naar de haven van Albufeira, maar die is zoals al bleek vol. Alternatief was Vila Real de Santo Antonio, waar ik in 2019 de boot een paar weken heb achtergelaten, maar daar hebben ze met ingang van januari het liggeld verdubbeld. Ondertussen maak ik kans op een mooring bij Alvor of bij Culatra, het waddengebied bij Faro. Dat is nog even afwachten en anders wordt het maar weer Portimao.