In het vorige verhaal lagen we verwaaid in de Ria de Arousa en nu, vijf dagen later, liggen we verwaaid in de volgende Ria, de Ria de Pontevedra (‘verwaaid’ betekent dat je niet kunt varen door teveel wind). Wie hier hoopt te lezen over onze zeilavonturen moet dus niet teveel verwachten. Overigens hebben we ons aan land prima vermaakt: dorpjes kijken, drankje op een terrasje, wandelingen, de was doen, uit eten, boodschappen, kortom de toerist uithangen. Bovenal was het gezellig om met twee boten samen op te trekken. Voor Bart was dat ook een welkome afwisseling. Hij ligt met zijn boot ‘Parel’ al wat langer solo in de Ria’s en half november pas komen zijn nieuwe opstappers voor de geplande oversteek naar de Canarische eilanden.
Ik ga beslist niet chronologisch vertellen wat we gedaan hebben, maar ik pik er een paar dingen uit die we echt bijzonder vonden.
Bij Rianxo hebben we een prachtige wandeling gemaakt langs een snelstromend beekje. Beneden langs de beek ligt een sfeervol bos van eik en laurier, heel wat natuurlijker en aangenamer dan de eindeloze eucalyptusbossen die je op de heuvels vindt.
Uiteraard hebben we bijzondere gerechten geprobeerd, zoals scheermesschelpen (heerlijk!) en octopus (ook heerlijk!).
Op een dag met weinig wind zijn we naar een eiland voor de kust gevaren, ‘A illa de Ons’ in het Galicisch. Dit is, samen met een paar naburige eilandjes, zo populair dat je er alleen met eigen boot mag komen als een speciale vergunning hebt en als je wilt ankeren heb je daarvoor nog een extra vergunning nodig. Maar nu, laat in het seizoen, zijn die restricties vervallen en konden we zonder formaliteiten vastmaken aan een mooring (ankerboei), waarna we met Barts rubberbootje naar de kant gingen. De uitzichten vanaf het eiland zijn fenomenaal, maar ik heb toch de halve wandeling naar de grond gekeken, want voor mij als botanicus viel daar veel te beleven, zoals de uitbundig bloeiende roze klaverzuring. In Nederland kennen we witte klaverzuring die niet in de herfst, maar juist in het voorjaar samen met de bosanemoon de betere bossen wit kleurt. Er zijn hier meer plantensoorten die juist in de herfst bloeien, zoals de Herfstcrocus.
Bij het eiland was teveel deining voor een goede nachtrust. Heen en weer rollen in je bed went maar slecht. Daarom zijn we uitgeweken naar de Ria de Aldán, een beschutte zij-ria van de Ria de Pontevedra. Ook weer zo’n Ria met een uitgebreide mosselteelt met drijvende vlotten. Daar bleek het goed ankeren te zijn op lekker vlak water. En de volgende ochtend was het mooi zeilen met een zwak windje in de warme zon. “Daar doe je het voor”, dacht ik genietend.
En nu liggen we dan helemaal diep in de Ria de Arousa verscholen om de volgende storm te laten passeren. Hier valt het reuze mee, maar op het tv-journaal werd melding gemaakt van code oranje voor windkracht 8 en golven van 6 meter op zee. Nee, dan kun je beter een wandeling maken. Allereerst door het schilderachtige dorpje Combarro met zijn tientallen autenthieke graanopslagschuurtjes op poten. In het hoogseizoen wordt het overlopen door de toeristen, maar nu in november hadden we daar geen last van. 
Voor de verwachte buien uit hebben we nog een stevige wandeling door de heuvels gemaakt. Tja, wel door de eucalyptusbossen maar anders is er niet. En de uitzichten waren evengoed prachtig, zij het grijs en dreigend van de naderende storm.