Ik neem aan dat je via het nieuws wel hebt gehoord over de aanvallen van orca’s op zeiljachten. Alleen de Iberische orca’s hebben die kuren; ze rammen het roer zodat het afbreekt of ze bijten hele stukken eruit. En als je extra pech hebt dan scheurt de bevestiging van het roer op de romp van de boot af en komt er zoveel water binnen dat de boot zinkt. Zo’n orca is even zwaar als de boot en ze zijn ongelooflijk sterk. Waarom ze het doen weet niemand, maar een nieuwe theorie is dat doordat de populatie van de blauwvintonijn is toegenomen (hun voornaamste voedselbron) ze tijd over hebben voor iets dat in hun ogen vermaak is 🙁  Bij Canada zwemmen ze soms met een gedode zalm op hun kop – ook leuk kennelijk.
Ondertussen zijn er sinds 2020, toen dit begon, al ruim 700 incidenten geweest waarbij honderden boten zwaar beschadigd zijn en er diverse zijn gezonken. Geen aanlokkelijk perspectief.

Door deze orca-speeltuin zouden we de komende dagen gaan varen. De richtlijnen zijn duidelijk: blijf in ondiep water van maximaal 20 meter diep, want daar komen de orca’s niet. Maar we zouden langs een rotskust varen met onder water net zoveel reliëf als boven water en als er iets gevaarlijk is voor een boot dan zijn het rotsen. We zouden ons dus niet geheel aan de richtlijn kunnen houden. Spannend dus, maar de laatste incidenten dateerden al van twee weken geleden dus misschien zaten de orca’s ondertussen ergens anders.

De eerste dag na vertrek uit A Coruña motorden we onder een strakblauwe hemel zonder wind min of meer langs de kust. We verbaasden ons dat talrijke boten mijlen ver van de kant voeren en zich dus niets van de orca-richtlijn aantrokken. ’s Middags om half twee klonk er via de marifoon “Securité, securité, securité” – de standaard-aankondiging van iets wat voor alle schepen van belang is. En jawel hoor, 5 mijl ten zuiden van kaap Fisterra waren twee schepen aangevallen door orca’s.  Daar zouden wij de volgende dag in de buurt zijn, maar vandaag bereikten we zonder kleerscheuren de Ria de Camariñas en meerden af in het aardige plaatsje Camariñas zelf.

Er zijn Telegram groepen (net zoiets als Whatsapp), waarin informatie gedeeld wordt over de orca’s, en daar was het die avond een drukte van belang. Ik heb de beheerder van de groepen gevraagd of het wel verstandig zou zijn om de volgende dag door te varen en het antwoord was dat wachten wel eens lang kon duren want er waren geen aanwijzingen dat de orca’s zich verplaatsten. Bovendien werd nogmaals stellig beweerd dat ondiep water veilig is. Oké dan, dan moeten we gewoon verder gaan.

De volgende dag was grijs, zonder wind en vanaf het middaguur regen. Motoren dus en de boot vanonder de buiskap besturen met de afstandsbediening van de stuurautomaat. Saaaai… Maar we ontdekten dat iets wat saai is tegelijk ook spannend kan zijn. We voeren angstvallig strak langs de kust, maar zoals het plaatje laat zien gaat dat maar ten dele. Ook andere boten voeren deze dag niet op open water maar dicht onder de kust. Als het kalf verdronken is….
Enfin, zonder kleerscheuren bereikten we aan het eind van de middag Muros in de Ria de Muros e Noia.

Nog één dag zouden we rustig weer hebben en dan zou het weer gaan stormen. Het was dus zaak om een veilige haven te zoeken voor de volgende dag.
Bart, ook lid van de zeilclub, was een maand voor ons uit Nederland vertrokken en lag in de volgende Ria met zijn boot ‘Parel’. Die zouden we gaan opzoeken om samen gezellig de storm over ons heen te laten gaan.
Weer een traject dicht onder de kust dus, maar dit keer was het makkelijker doordat de kust minder inhammen heeft. Bovendien stond er een aardig windje zodat er weer eens lekker gezeild kon worden. Wat ons verbaasde is dat twee dagen na de incidenten met de orca’s er toch weer schepen waren die zich ver op zee waagden. Je snapt het niet. Maar wij waren stiekem wel blij met dit makkelijker lokaas voor de orca’s.

In de Ria de Arousa ontwaarden we inderdaad achter de mosselvlotten de Parel met een enthousiaste Bart aan dek. Samen zochten we diep in de baai beschutting in de haven van Rianxo, die een vloot met mosselschepen herbergt. Mosselen worden hier namelijk gekweekt aan lijnen die onder die drijvende vlotten hangen. De halve Ria, oké dat is lichtelijk overdreven, ligt vol met die vlotten. Dat het een gezellig weerzien was, dat hoeft geen betoog.
De avond was ook weer spannend, niet door de orca’s, maar door de exit poll van de verkiezingen. We hebben vol spanning meegeleefd.

Nu ik dit schrijf, de dag van de storm, ligt de boot te schudden in de aanhoudende wind van 30 knopen, zelfs hier diep in de baai. Je kunt wel nagaan dat het nu op zee geen doen is, maar wij liggen hier veilig en van de ongetwijfeld hoge golven op zee merken we hier niets.