Van Zeebrugge naar Spanje is een hele sprong; en zo voelt het ook. Zondag 12 oktober kwam de wind terug uit de gunstige noordoosthoek, zoals voorspeld, en zaterdag de 18e kwamen we al aan in Spanje. Het was een soort sprint, want nog een dag later zou er een koufront met harde tegenwind aankomen. Maar nu loop ik op de zaken vooruit, even terug naar het vertrek uit Zeebrugge.
Het was grijs herfstweer maar wel met een stevige wind in de rug. Die kwam zo ver van achteren dat de fok schuil ging achter het grootzeil. Dan kun je twee dingen doen. Allereerst kun je de fok uitbomen maar de andere kant dan waar het grootzeil staat – “melkmeisje” heet dat ook wel. Maar daarvoor moet je met de spinnakerboom balanceren op het voordek en dat vond ik te gevaarlijk. Tussen IJmuiden en Zeebrugge hadden we dat wel gedaan, maar nu was de wind harder en de golven hoger. De andere optie is “afkruisen”, zigzaggend voor de wind weglopen. Dat hebben we een poos gedaan tot de wind nog verder toenam en we recht voor de wind, zonder fok, net zo hard gingen. Dat ging zo 3 dagen door.
De eerste nacht passeerden we Boulogne sur Mer, de tweede nacht Cherbourg op de westpunt van Normandië, de derde nacht rondden we de punt van Bretagne via de engte “Chanal du Four” tussen rotseilandjes door. Daar werden we via de marifoon gewaarschuwd dat er in onze buurt een omgeslagen en verlaten zeilbootje dreef en of we maar goed uitkijk wilden houden. Maar dat blijkt godsonmogelijk op topsnelheid in het donker – het enige wat je ziet zijn de lichtjes van boeien en van andere schepen – er was een solo-zeilwedstrijd gaande en het ontwijken van de wedstrijdboten kostte al genoeg aandacht. Gelukkig passeerden we zonder in de problemen te komen. Een paar uur later gingen we woensdag om 2 uur ’s nachts voor anker in de baai van Camaret en konden we lekker weer in ons bed slapen (onderweg slapen we om beurten op de banken in de kajuit; het midden van de boot beweegt relatief het rustigst).
Even terug naar een leuke ontmoeting op de tweede dag van deze etappe. Plotseling kwam er een vogeltje aangevlogen, naar later bleek een Koperwiek, een soort lijster. De vogel koos mijn hand om neer te strijken. Het beestje was kennelijk uitgeput, zo ver van land, en dan is alles beter dan verdrinken in de golven. Ik heb het beestje op een touw geparkeerd en hem water en muesli voortgezet, waar hij overigens niet van nam. Na een kwartiertje herstelde hij merkbaar. Hij poetste zijn veren, hipte door de boot en over mijn benen en vertrok weer – gelukkig in de richting van het land.
Camaret sur Mer ligt op een rotsig schiereiland in zee. Je kunt er prachtig door de natuur wandelen, langs de kliffen en het deed ons goed om de benen weer te strekken. Maar als we voor de naderende depressie Spanje wilden halen moesten we echt de volgende dag al weer weg, anders zou dagenlang de passage van de Golf van Biskaje niet mogelijk zijn. Het bleef dus bij één kort dagje Camaret.
Om 6 uur, donderdagochtend, vertrokken we weer met een wind die snel toenam tot een dikke windkracht 5 en die uit een gunstige richting, 60 graden van achteren, inkwam. De golven zouden in de voorspelling zo’n 1,5 meter zijn en ‘choppy’, wat je krijgt als golven uit verschillende richtingen komen, maar de boot gedroeg zich keurig. Enig moment schrokken we van een keiharde knal. Dan denk je dat er iets kapot is gegaan. Gelukkig bleek die niet van de boot te komen maar van een straaljager die door de geluidsbarrière vloog – in Nederland hoor je zoiets tegenwoordig niet meer.
Dolfijnen, ja natuurlijk. Wat is de Golf van Biskaje zonder dolfijnen? In de ochtendschemering zagen we al de eerste en later zouden ze ons nog vaker bezoeken. Het blijft een genot om die dieren speels rond de boot te zien dartelen.
Halverwege de Golf maakte de boot plotseling een rare schuiver (choppy sea inderdaad), terwijl ik net met een open potje Nescafe in mijn hand stond. Ik verloor mijn evenwicht en in de val kon ik nog het keukenblok vastgrijpen voor een zachte landing. Maar daarbij kwam mijn pols in de knel met een soort verzwikking tot gevolg en ook het duimgewricht heeft een optater gehad. Natuurlijk lagen de Nescafe-korrels overal op de grond en omdat we wat vocht naar binnen hadden gelopen kleefden ze goed vast op de vloer. Het opruimen duurde langer dan het koffie drinken.
Na de eerste nacht zagen we in het ochtendlicht dat we omringd waren door honderden kleine Portugese oorlogsschepen. Die zijn alleen bedreigend voor zwemmers, want het zijn venijnig stekende kwalletjes met een zeiltje boven het wateroppervlak.
Ook al gingen we hard, gemiddeld 7 knopen (13 km/u), we twijfelden toch of we er goed aan deden om op A Coruña af te koersen. Alternatief was de goed beschutte Ria de Viveiro, die 40 mijl oostelijker ligt. Daar zou de gunstige oostenwind uren langer aanhouden en zou de harde zuidwestenwind van de depressie even zoveel later beginnen. Via de satelliet (Garmin inReach Messenger) en door contact met Heleen werden we voorzien van verse weerinformatie en viel het besluit dat het Viveiro zou worden.
18/10 om 4 uur ’s nachts kwamen we daar aan, met 850 zeemijl (1574 km) op het log sinds Ketelhaven. Eerst een paar uur slapen achter het anker en dan overdag een haventje opzoeken.