Anduvo viento en popa…
Oftewel het ging voor de wind en neem dat gerust letterlijk! Zo ben je in Lissabon en zo ben je op Madeira.
Maar laat ik bij het begin beginnen: vrijdag 5 augustus hebben wij ons nog prima vermaakt in Lissabon, met name in de wijk Alfama, een wijk vol trappetjes, steegjes en wasgoed. Verder ontkwamen we niet aan de supermercado voor vooral fruit, brood en vinho verde. We hadden voor een aantal dagen redelijk blikvoer aan boord, chili, paëlla en tajine-achtigen, dus aangevuld met wat verse groenten zouden we daar Madeira wel mee halen. Rond 19.00 uur maakten we los en voeren we met een puist wind, weer variërend tussen de 30 en 35 knopen, alleen op de fok naar “onze” ankerplek bij Cascais.

De volgende morgen, klokslag 07.00 uur, lichten we het anker en zetten koers naar Madeira! Een dag vol zon en heel redelijke wind. We lopen een vrijwel constante 7 knopen en ja, eigenlijk gebeurt er zo’n dag niet meer dan wat lezen, borrelen, eten, zonnen en af en toe een tuk! Als op enig moment de wind wat inzakt en we tijdelijk wat minder vaart maken, besluit Marti dat dit de ideale snelheid is om te vissen. Stiekem verheug ik me op tonijn die avond – en de dagen erna waarschijnlijk, want die beesten zijn groot. Na heel wat geklooi met een paravaan, in de knoop geraakt visdraad en een niet functionerend molentje, wordt de laatste troef ingezet: er is nog een tweede hengel, mét werkend molentje, en daar gaat de paravaan aan. Door de kracht die erop komt te staan, breekt de hengel: einde vermaak en ’s avonds blikvoer in plaats van tonijn.
Zonder dat je er echt iets voor hoeft te doen is zo’n tocht een heel behoorlijke work-out! Je bent je constant aan het schrap zetten en spant volgens mij alle in het lijf aanwezige spiergroepen, het zij afwisselend, het zij tegelijk, aan.  Douchen b.v. is een acrobatisch hoogstandje! En dan zeilen we de nacht in. We spreken een wachtschema van 3 uur op drie uur af af (2 x af en de spellingscontrole begint te zeuren…..) dat om 22.00 uur begint. Ik eerst, dan Marti. De nacht gaat zonder dat er ook maar iets gebeurt voorbij: geen schepen, niets te beleven. Nou ja niets…. Een prachtige sterrenhemel en een klein maansikkeltje, dus veel te zien. Ik doe 4 wensen na het zien van even zovele vallende sterren!

De volgende dag, zondag dus, gaat niet anders voorbij. Eén bijzonderheid, aan het begin van Marti’s laatste wacht (07.00-10.00) vindt hij in het gangboord een inmiddels jammerlijk uitgedroogd pijlstaartinkvisje dat kennelijk aan boord is gesprongen. Het beestje krijgt een zeemansgraf. We genieten ook nu weer volop van zon en wind en zien tot onze grote blijdschap dat de watertemperatuur gestaag toeneemt. Aan het eind van het traject geeft het log 22.3 graden aan! Ook nu zeilen we een rustige nacht in. Ik verbaas me tijdens mijn eerste wacht over een stel gekken dat door de marifoon “fuck you” roept, boeren laat en Arabische muziek laat horen. Geen idee waar de grapjassen zich bevinden want ook nu is er geen schip te bekennen noch op de AIS, waarop we ze toch echt tot op 400 mijl kunnen waarnemen, noch in realiteit.

Maandagmorgen kom ik aan dek en zie behoorlijk hoge golven….even wennen, maar het is prachtig hoe zo’n golf aankomt, de boot lift en onder je door rolt! We hebben die avond net onze paëlla op als er opnieuw een heel klein pijlstaartinktvisje in het gangboord, ditmaal bakboord, ligt. We ontdekken hem te laat anders had hij mooi mee gekund in de pan. Verdroogd en verkleefd ligt het beestje daar en ook dit diertje krijgt een zeemansgraf. De laatste nacht wordt een onrustige. De wind neemt af en verandert een beetje van richting – N wordt NO – dat betekent een hoop geklapper van de giek en de noodzaak om van onze koers af te wijken. Ik spot, tijdens mijn tweede wacht, op enig moment een vissersboot, vlakbij maar zonder AIS – maar goed dat je niet alleen op de plotter vertrouwt maar ook af en toe zelf even checkt of de kust veilig is – Vlak daarna zie ik op regelmatige afstand van elkaar flikkerende lichtjes. We hebben geen idee, maar besluiten ze hoe dan ook aan bakboord te houden…. Het zijn er heel veel, maar er komt een eind aan. Het wordt dan al licht en het vermoeden is dat het visstokken zijn met lampjes, die door het spook-vissersschip zijn gedropt.

We naderen Madeira… dat doemt ergens vanuit de mist op: een prachtig grillige bergkust. Dit keer hebben we een lifter in de vorm van een miniatuur vliegend visje. Ook dit is niet meer onder ons als we hem ontdekken en voor de derde keer op rij bezorgen we een verstekeling een zeemansgraf.

De wind neemt in de buurt van het eiland fors toe, gelukkig is in de buurt van de haven van Quinta do Lorde het water vlak; dat strijkt toch een stuk prettiger! We worden door een heus en zeer hartelijk ontvangstcomité, een loods in een rubber bootje en twee man op de steiger, welkom geheten en geholpen. Om 14.19 liggen we afgemeerd, is het grootzeil – het nieuwe grootzeil, dat inmiddels door toedoen van de bovenste zaling een gaatje heeft opgelopen @#*&^%$#@ – afgedekt en zijn we ook elektrisch aangesloten. Het moment om een fles cava te ontkurken en te drinken op de goede afloop van deze mooie overtocht waarna de teller op 1872 mijl staat!

Quinta do Lorde blijkt een groot resort… charmant daar niet van, maar absoluut niet authentiek. Dat doet ons besluiten dat we morgen toch maar naar Funchal willen verkassen. Of dat gaat lukken is nog even de vraag. Joanna, de dame in het havenkantoor, is – in goed Engels – uiterst behulpzaam en belt Funchal voor ons. Er is geen plek; wel kunnen we dubbel liggen. Nou is dat laatste niet zo’n probleem als je gewend bent aan Enkhuizen, Terschelling en dergelijke. Wat wel een probleem is, is de oorzaak van de drukte in Funchal: schepen kunnen niet weg als gevolg van enorme bosbranden die daar woeden. Funchal is afgesloten; de brandweer slaagt er niet in – en de enorm harde wind helpt daar zeker ook niet bij – het vuur onder controle te krijgen. We weten dus ook niet precies wat we wel of niet kunnen doen de komende dagen. We waren toch echt van plan om hier een dag of drie als landrot door het leven te gaan Daarbij zijn we door onze voedselvoorraden heen en in dit resort is geen winkel waar je vers spul kunt krijgen…. Vanavond dus even iets improviseren – meloen met ham is ook heel lekker – en morgen zien we wel verder.