Net terug van mijn wandeling door Figueira da Fox, twee dagtochten voorbij Porto, wordt er stevig op de boot geklopt. Ik vaar al een paar dagen gelijk op met een drietal andere boten, dus ik denk dat het iemand van een van die boten is. Leuk, kennismaken. Maar toen ik mijn hoofd boven het luik uitstak zag ik de eigenaar van de Duitse boot die achter mij aan de langssteiger ligt in paniek naar zijn boot wijzen. Het plaatje werd meteen duidelijk. Om onbegrijpelijke reden was de achtertros van zijn boot losgeraakt en doordat hij geen springen had gelegd (dom…) lag de boot alleen nog aan één voortros en was van de steiger afgedreven en met zijn anker tegen de hekstoel van de Arcadia tot stilstand gekomen. Ik had wel wat gebonk gehoord, maar dat heb ik de afgelopen weken zoveel gehoord door de deining en door langsvarende vissersboten, dat ik er weinig aandacht aan had geschonken. Ondertussen kon de Duitser zonder hulp niet meer op zijn boot komen. Met vereende krachten hebben we de boot tegen de wind in weer tegen de steiger weten te krijgen en kon ik de schade inspecteren. Geen schrammetje, dat was een meevaller. Zo beleef je dingen onderweg die je niet gepland hebt. Niet saai.
Wat ook niet saai was, was het verlaten van de steiger. Anders dan in de meeste havens tot nu toe kon ik bij nadering van de haven geen contact krijgen via de marifoon of telefoon met het havenkantoor. Er was niemand en het toegangshek tot de steiger was dicht, zo vertelde dezelfde Duitser van de aanvaring hierboven. Nou laat ik mij niet zomaar door een hek tegenhouden als ik er rechtmatig door zou mogen, ook niet als er vervaarlijke punten op en rondom staan, dus ik ben eroverheen geklommen, naar het havenkantoor gelopen, waar iemand uit een aangrenzend kantoortje de havenmeester heeft gebeld dat hij op zijn post moest komen.

Figueira da Foz is trouwens niet onaardig, maar geen plaats om veel woorden aan te besteden. Het oude stadsdeel is een beetje charmant en daarbuiten staat vooral hoogbouw. Een haven- en toeristenstadje, waar nu in het laagseizoen de rust is weergekeerd. Niet bijzonder maar wel aangenaam, mede doordat de zon uitbundig schijnt wat de koude wind maskeert. Voor mij is het vooral een nuttige tussenstop op weg naar het zuiden.

Het waren twee lekkere zeildagen van Leixões hierheen. ’s Ochtends begon het met weinig wind maar halvewege de ochtenden trok de noordenwind aan tot gemiddeld zo’n 18 knopen (windkracht 5), wat een lekker windje is om in de rug te hebben. In de ochtenden is het minder leuk, wanneer met weinig wind het zeil klappert als de boot schommelt op de altijd aanwezige deining. Zonovergoten dagen waren het, met een frisse wind. Als de zon opkomt is het zo’n 5 graden, wat in de loop van de dag oploopt tot een graad of 15.

Het eind van de duinenrij, nabij Figueira da Foz

Afgelopen nacht maakte ik bij Aveiro een tussenstop achter het anker. Aveiro ligt in een kaarsrechte kuststrook met duinen zoals we in Nederland gewend zijn. Verschil is dat achter de duinen moerasgebied met kreken is waarachter in de verte heuvels oprijzen. Het schijnt de moeite waard te zijn om er langer rond te kijken, maar voor mij trekt het zuiden, nu de koudegolf, die Nederland in zijn greep heeft, het Iberisch schiereiland ook aantikt.

Terug naar Porto. Ook daar ga ik niet veel woorden aan besteden. Velen kennen Porto want het is bij uitstek een bestemming voor stedentrips. Het ligt ook erg mooi, op de steil oprijzende oevers van de rivier de Douro. Mooie gebouwen zijn er talloze, naast talloze lelijke verwaarloosde. Maar ach, wat zijn er verschrikkelijk veel toeristen, ook nu in november. Je hoort op straat meer Engels en Aziatische talen dan Portugees. Met zo’n toeristenmenigte is voor mij de lol er gauw af. Het leukst van Porto was de fietstocht op het vouwfietsje van de haven in Leixões langs de zee en de rivier naar het stadscentrum van Porto. Onderweg ben je daar buiten het toeristengebied tussen de wandelende en sportende Portugezen.

Stadspark in Porto

De haven in Leixões was trouwens een verkeerde keus. Wat is die haven vies. Er dreef vanalles in het water, stukken hout, plastic, dode meeuwen, kortom troep. Het stadje oogt wat armoedig. Maar er is wel een koffietentje dat al om 6 uur open gaat. Nu geen “café con leche” meer, maar “café com leite”. Veel verder reikt mijn Portugees niet, maar als ik mijn gebrekkige Spaans spreek, begrijpen ze me vaak wel.

Morgen ga ik naar Nazaré. Wie golfsurft kent Nazeré van de huizenhoge golven die daar voor kunnen komen. Het record staat geloof ik op 25 meter hoogte. Kijk deze youtube video maar. Die hoge golven ontstaan doordat er net ten noorden van Nazaré een onderzeese canyon uitmond waarin de golven van de oceaan ongehinderd kunnen doorlopen tot dicht onder de kust. Daar komen die golven dan plotseling in ondiep water waardoor ze afgeremd worden en omdat de watermassa hetzelfde blijft gaat het de hoogte in. Gelukkig worden er voor morgen maar golven van 1,5 meter voorspeld en die ‘voelen’ die overgang van diep naar ondiep niet.

Ik verwacht dat hetzelfde groepje van vier boten dat traject naar Nazaré weer zal varen. Eén van die boten, de Red Runner – een wat roestige stalen boot van 12 à 13 meter, is van een piepjong Nederlands stel dat die boot pas drie maanden geleden gekocht heeft. Hun ervaring bestond uit plassenzeilen en nu, onderweg, zijn ze voorzichtig ervaring met zeezeilen aan het opbouwen. En dat gaat ze goed af. Ze hebben geen vast plan. Misschien laten ze in het zuiden de boot achter om weer geld te verdienen in Nederland. Respect voor zo’n avontuurlijke instelling.

De Red Runner nabij Aveiro (of preciezer, bij São Jacinto)